Majestatyczny śnieg
Okey… po prostu to powiem. Nie lubię śniegu. Dłuuuga pauza.
Nie, inaczej.
Śnieg kocham, szczególnie ten pierwszy, jego zapach, dotyk, ulotność. Jest dobrą metaforą najpiękniejszych momentów w życiu. Jak zatem można nie lubić śniegu? Znacie z YouTube'a tę “Historyjkę o domku w Karkonoszach” (PEGI 18 - język)?
Oto moja wersja historyjki. Wersja enduro-żółtodzioba:
Za oknem tak pięknie, biały puszek jak kołderka przykrywa trawkę. Siedzisz na wygodnej kanapie z kubkiem gorącej herbaty i oglądasz na YouTube jak enduro fani bawią się w śniegu. Oh jak to świetnie wygląda! A śnieg? Bosko, przecież to jak poduszka powietrzna w razie przewrotki. Zerkasz przez okno. Mieniący się śnieg odbija się w twym oku. Mówisz sobie: to jest to.
Zamaszyście zrzucasz z siebie wydziergany na drutach babci kocyk. Ochoczo wyskakujesz z kanapy, stawiając ciało do pionu. Wypinasz pierś do przodu, zaciskasz pięść i powolnym skinięciem głowy i dziwnie wykrzywionymi ustami mówisz sobie: "to jest ten dzień, jestem gotów na nowe wyzwanie".
Nim się obejrzysz - już jesteś w garażu, ubrany ciepło, wyprowadzasz dwukołowego dzikusa. Dosiadasz dumnie i jedziesz.
Ojojoj, jak ślisko. Zauważasz. Rozluźniając zacisk prawej dłoni, bierzesz wdech i dostosowujesz się do warunków. Pryk, pryk, pryk. Coś za wolno, tak się nie da. Więc odkręcasz gazu i czujesz jak tylne koło wyprzedza przednie. Leżysz.
Okey, przecież nie pierwszy nie ostatni raz. Wstajesz, otrzepujesz siebie, podnosisz dzikuska, siadasz i jedziesz dalej.
Pryk, pryk, pryk, ciut szybciej, znowu koło chciało uciec. Ale tym razem już udało się opanować gumowego cwaniaczka.
Widzisz górkę. O! tego mi trzeba było. Zdobędę ją. Może nawet flagę wbiję na szczycie w imię zdobycia.
Nabierasz rooozpędu... ups ślizg. Jeszcze raz nabierasz rooozpędu, czujesz pochylenie, i bam - jak struś nurkujesz w dziurę korzenną, którą zasłonił ten rypany śnieg.
I taki cykl powtarza się jeszcze kilka razy w różnych warianach poziomo-pionowo-katapultowych, aż w końcu masz już dość. I przyznajesz, że oprysk tego białego lokalnego, podwórkowego shitu, nie ma nic wspólnego z dostojną białą kołdrą z YT, a łatwość z jaką enduro jeźdźcy z niebieskiego ekranu to robią… bijesz się w pierś… instagram vs. reality …. vs. żółtodziób.
Wracasz do domu. Ziemia jakby twardsza, coraz bliżej miasta, coraz mniej śniegu "dobrze się jedzie" - myślisz. Trzy, dwa, jeden - hop zrzutka. Gleba. Chwilę sobie siedzisz na tej zamarzniętej glebo-koleinie, twardszej od betonu. Masujesz obolałe biodro i przez chwilę wbijasz zawieszony wzrok w ziemię. Ten niby-śnieg ukrywa nie tylko wystające korzenie, ale oblodzone i skostniałe koleiny. Rypana zima… tyle z majestatycznego śniegu i zabawy. #żółtodziób
;) Wracam pod kocyk i czekam na wiosnę!
Edit: 24h później… [video]
Majestic snow
Okay… I'll just say it….not gonna lie… I do not like snow. Looong pause.
No, otherwise.
I love snow, especially the first one, its smell, touch and elusiveness. It is a good metaphor for the most beautiful moments in life. So how can you not like snow? Do you know this "Story about a house in the Karkonosze Mountains" (PEGI 18 - language) from YouTube?
Here is my version of the story. Enduro rookie version:
Outside the window so beautifully, white fluff like a quilt covers the grass. You sit on a comfortable couch with a cup of hot tea and watch enduro riders play in the snow on YouTube. Oh how great it looks! And the snow? Awesome, it's like an airbag in the event of a fall. You look out the window. The shimmering snow is reflected in your eye. You tell yourself: this is it.
You throw off your grandma's knitted blanket. You eagerly jump out of the couch with your body upright. You stick your breast forward, clench your fist, slowly nod your head and with strangely contorted lips you say to yourself: "this is the day, I'm ready for a new challenge."
Before you know it - you are already in the garage, dressed warmly, taking the two-wheeled savage out. You mount proudly and drive.
Oh, how slippery. You notice. By loosening the grip of your right hand, you take a breath and adjust to the conditions. Prrrr, prrrr, prrrr. Too slow, doesn’t seem right. So you unscrew the accelerator and you feel the rear wheel overtake the front one. You’re on the ground.
I’’s okay, it's not the first time, not the last time. You get up, dust yourself off, pick up the savage one, sit down and keep going.
Prrrr, prrrr, prrrr, a bit faster, again the wheel wanted to escape. But this time I have already mastered the rubber dodger.
You see the hill. About time! I needed that. I'll get her. Maybe even put the flag on the top for the sake of conquering.
You're gaining momentum ... oops, slide. You gain momentum once more, you feel the tilt, and bam - like an ostrich, you dive into a root hole that has been covered by this dusty snow, and this cycle repeats several more times in different horizontal-vertical-catapult variants until you finally have enough.
And you admit that the spraying of that white local backyard shit has nothing to do with the stately white YT duvet cover, and the ease with which the blue screen enduro riders do it ... beat your chest ... Instagram vs. reality…. vs. you…being a rookie…
So you go home. The ground seems to be harder, closer to the city, less and less snow "oh it goes well" - you think. Three, two, one - drop hop. Soil. You sit for a while on this frozen rut, harder than concrete. You massage your sore hip and stare at the ground for a moment. This kind of snow hides not only the protruding roots but also icy and fossilized ruts. Frickin winter… so much for majestic snow and fun. #rookie
;) I go back under the blanket and look forward to spring!
Edit: 24h later… [video]
